Wat doe je als je wil trouwen met je liefste maar geen zin hebt om dat moment te delen met anderen? Dan zwijg je in alle talen en ga je in het geheim naar het stadhuis. Een jaar geleden werd ik geringd door mijn man zonder dat iemand het wist. En ik zou het zo opnieuw doen.
Ik wil hier niet de zeemzoete toer opgaan, maar mijn lief en ik wisten al vanaf dag één dat we met elkaar wilden trouwen. Niet als gevolg van een of andere telepathische connectie, maar omdat ik het hem maar meteen gevraagd heb. Hoezo, too soon? Ik deed het niet op de creepy Amerikaanse manier – ‘Hierrrr met die ring!’ Ik wilde gewoon oprecht weten of hij ervoor openstond om op een dag (zoals in: niet meteen) mijn man te worden. Hij rende niet gillend weg, maar antwoordde rustig ‘ja’. En zo wist ik dat het goed zat.
We waren net geen twee jaar samen toen hij me ten huwelijk vroeg. Het was ergens tussen Sinterklaas en Kerstmis en met een smoesje lokte hij me naar het café waar hij me voor het eerst had gekust. Daar ging hij door de knieën aan een tafeltje dat hij versierd had met theelichtjes. Hij had het heel romantisch aangepakt, maar ook erg praktisch, want aansluitend op zijn aanzoek stond een afspraak op het stadskantoor om de hoek gepland. Daar legden we onze trouwdatum vast. “Ik ging er wel een beetje van uit dat je ja zou zeggen,” lachte hij terwijl we erheen wandelden. Toch had hij er eerst een beetje zenuwachtig bijgezeten, in dat cafeetje. Toen hij aan de korte speech begon die zijn vraag moest inkleden, dacht ik zelfs dat hij dronken was. “Hoe lang zit jij hier al?” vroeg ik terwijl hij naar zijn woorden zocht. Net lang genoeg om de mensen rondom hem op de hoogte te brengen van zijn plannen, zo bleek. Een huwelijksaanzoek voor publiek: een mens zou van minder zenuwachtig worden.
Maar goed, de vraag was gesteld, de ring was goedgekeurd en de datum was een uurtje later geprikt. We kozen voor de laatste maandag van februari, want dan zou mijn lief sowieso vakantie hebben en op maandag trouw je gratis. “Met dat geld kunnen we eens goed gaan eten!” jubelde ik, en we telden het aantal nachten tot we officieel man en vrouw zouden zijn. Nog vierenzeventig keer slapen… En nog evenveel dagen zwijgen, want dat we in het geheim zouden trouwen, daar waren we het al langer over eens.
Ik heb nooit gedroomd van een sprookjeshuwelijk, een lange witte jurk of een torenhoge bruidstaart. Ik ben niet bepaald een sociaal beestje en het idee van zo’n volgepropte dag met ontzettend veel mensen maakt me zenuwachtig. Ik vind een kerstfeest al een beproeving, vol sociale verwachtingen en praatjes en veel te veel eten, terwijl ik liever languit in de zetel lig met Love Actually op tv. Mijn lief vond het prima om onze ‘grote’ dag zo kleinschalig mogelijk te houden. Alleen: hoe kleiner je gezelschap, hoe moeilijker de selectie. Want waar trek je de grens? En hoe minder mensen er zijn, hoe meer aandacht je aan hen moet besteden, want je kan niet opgaan in de massa. Terwijl je op dat moment toch eigenlijk alleen maar met elkaar wil bezig zijn? Toen we ontdekten dat je geen getuigen meer nodig hebt om te trouwen, was het dan ook snel beklonken: het werd een party for two. En een fotograaf, dat wel, om dat mooie moment achteraf te kunnen herbeleven.
De dag zelf verliep behoorlijk ontspannen. Omdat we pas tegen de middag op het stadhuis werden verwacht, sliepen we uit. Na een snelle douche legde ik eigenhandig mijn haar in de plooi. Toen ik klaar was met mijn make-up, stond de taxi al voor de deur. Mijn plan om met de fiets te gaan viel letterlijk in het water: de gietende regen won het uiteindelijk toch van mijn innerlijke ecoridder. Ik wou niet met zeiknat haar en uitgelopen mascara op ‘t Schoon Verdiep aankomen… De ceremonie was kort maar gezellig. De ambtenaar was een beetje zenuwachtig, ik begon te klappen voor onszelf op het moment dat we eigenlijk mochten kussen en de korte toespraakjes die we voor elkaar hadden voorbereid, waren lief en ontroerend. Geen idee of zo’n speech bij de routine hoort op zo’n dag, maar als je snel genoeg begint te praten kunnen ze je niet tegenhouden, ha! Onze eerste daad als man en vrouw was een goed glas wijn drinken in ons favoriete café en na een vegetarische lunch reden we naar huis. Daar kraakten we een fles champagne en hingen de rest van de dag in pyjama rond. ‘s Avonds bestelden we pizza en besloten we dat het voor ons de perfecte trouwdag was geweest. Eentje waarop niets moest en we gewoon onze zin deden. Ain’t that the dream?
“En wat zei je mama toen je het vertelde? Was je familie niet kwaad?” Dat wil ongeveer iedereen weten die ons verhaal hoort. Nee, niemand was kwaad. Misschien omdat we het hen persoonlijk verteld hebben, voor we het nieuws via sociale media de wijde wereld in stuurden? De dag na ons huwelijk organiseerden we een etentje voor onze naaste familieleden. Alle genodigden dachten dat ze alleen met ons zouden gaan eten, dus ze waren verrast toen ze in het restaurant ook de rest van de (schoon)familie zagen zitten. En blij toen we hen het nieuws vertelden. We stonden er in onze trouwtenue en hadden een iPad bij met daarop de mooiste foto’s van de dag ervoor. Zo had iedereen het gevoel dat het feest nog bezig was en er toch deel van uit te maken. Het feit dat we een half jaar later een écht feest gaven, nam vast het laatste beetje teleurstelling weg. Want hoewel ik daar niet echt voor stond te springen, wou mijn man ons huwelijk wél graag vieren met alles erop en eraan. En wat doe je als getrouwd koppel? Compromissen sluiten.
Hij kreeg dus zijn feest, dat fantastisch was, al zeg ik het zelf. We bleven weg van de stijve, dure feestzalen en kozen voor een klein kasteeltje in een openluchtmuseum, dat we versierden met de hulp van de beste weddingplanner ooit. In plaats van een seated dinner regelden we een lange tafel vol vegetarische hapjes en sublieme desserts, zodat iedereen de hele avond lang kon smullen van pizza met geitenkaas en besjes, pruimentaart (my favorite!), nacho’s en verse wafeltjes. En er was geen druppel cava te bespeuren, want voor die zoete brol (ben ik de enige die dit het meest overrated drankje ever vind?) ging ik niet betalen. Er was wel veel wijn, Almdudler en Orangina, want dat drink ik graag, en hoewel de dj weigerde om mijn Bon Jovi-verzoeknummer te spelen, was de soundtrack dik oké. Ik heb die avond hard gedanst, hoewel ik heel ziek was. Het kwam dus ontzettend goed uit dat ik de rest van de dag geen verplichtingen had gehad, en tot een uur voor het feest met een dampende kom soep in mijn pyjama in de zetel kon liggen hoesten, terwijl ik naar mijn opgespaarde afleveringen van Endeavour keek.
We zijn een jaar verder, nog altijd getrouwd (hoera!) en duidelijk niet de enigen die dat op een secret manier gedaan hebben. Ik heb intussen best al wat stiekeme huwelijken zien voorbijkomen op mijn Facebookfeed. Koppels die, net als wij, geen zin hadden in een dag vol plichtplegingen en niet wilden stressen of tante Diane wel op tijd op het stadhuis zou aankomen en of bompa wel naast zijn ex-schoondochter zou willen zitten tijdens het negengangendiner. Of ik het opnieuw zou doen? Absoluut. En aan de enthousiaste reacties te horen, zijn er wel meer koppels die van een secret wedding dromen. “Op die manier zou ik ook wel willen trouwen”, zeggen heel wat vrienden. “Maar mijn moeder zou er niet mee kunnen lachen...” Misschien hebben wij heel open-minded ouders? Al zou het toch voor alle ouders het belangrijkste moeten zijn dat hun kind gelukkig is, niet? En in een wereld waarin tijd zowat het meest gegeerde goed is, is zo’n gestolen dag vol liefde en tijd voor elkaar quasi onbetaalbaar.
Ik moet toegeven dat het trouwfeest ook een ontzettend mooie herinnering is geworden. Al is er op zo’n feestavond weinig tijd om stil te staan bij wat er nu precies gebeurd is. Dus voor geen geld ter wereld had ik die viering willen combineren met de ceremonie. Verdeel en heers over je stress, daar geloof ik in. Want zo’n feest doe je vooral voor de gasten. En trouwen? Dat doe je alleen maar voor elkaar.
