Drie jaar nadat ze de charts binnenstormde met haar ‘Brol’, waarvan er anderhalf miljoen exemplaren verkocht werden, is Angèle terug met ‘Nonante-Cinq’, twaalf songs over introspectie en emancipatie. Tussen het prille meisje van 20 en de onafhankelijke, vrije jonge vrouw van 25 ligt een wereld van verschil, een wereld waarin heel veel is gebeurd. De Brusselse heeft zich bevrijd van haar angsten en twijfels. Ze toont nu het zelfvertrouwen van de ster die ze geworden is, klaar om te zingen voor alle mensen die de vrijheid zoeken en om te vechten voor een betere wereld. Of ze nu een rolmodel is voor een hele generatie of gewoon een zangeres die haar imago volledig in de hand heeft, Angèle weet wat belangrijk is: zichzelf blijven, ondanks internationale belangstelling, roem en (dubbele) diamanten platen.
Waarom begin je je album met een liefdesverklaring aan Brussel?
“Omdat het mijn stad is, de plek waar ik me het beste voel. Bovendien wonen de mensen die me het liefst zijn in Brussel. Na de pandemie waarin we allemaal afstand moesten houden, wilde ik hier voorgoed terugkomen. Ik heb altijd hier gewoond, maar ik was vaak driekwart van het jaar in Parijs of op tournee … Indertijd had ik het nodig om het veilige nest te verlaten, op te groeien en nieuwe avonturen te beleven. Ik was tenslotte 20! Maar mijn songs heb ik hier geschreven, bij mijn ouders.” Het is alsof de cirkel rond is.
Je werd bekend door je covers op Instagram, vooral met ‘Bruxelles’ van Dick Annegarn…
“Inderdaad. Het was ook de eerste song die Damso van me hoorde, en naar aanleiding daarvan nodigde hij me uit om in 2017 in zijn voorprogramma op te treden. Dus ik ga inderdaad terug naar de bron en de cirkel is rond. In ‘Brol’ zei ik al dat ik Brussel miste en nu ben ik terug.”
Je album heet ‘Nonante-Cinq’. Dat is Belgisch Frans.
“Dat is een grapje, met knipoog naar de Fransen, maar het verwijst vooral naar mijn leeftijd: ik werd 25 tijdens de lockdown en het voelde echt als een tussenleeftijd. Op je 25ste ben je geen tiener meer, maar ook nog niet helemaal volwassen. En intussen ben ik vlak voor de plaat uitkwam 26 geworden. De titel verwijst naar groeien, ouder worden en de balans opmaken. De plaat gaat ook over de rollercoaster die het leven is (vandaar de hoes, red.), het leven van een jonge vrouw met z’n ups en downs, grote dalen en hoge pieken, rustige momenten en gestoorde momenten.”
De tweede track is ‘Libre’. Wat is vrijheid volgens jou?
“Dat heeft te maken met gelukkig zijn. De song gaat over emancipatie, over vluchten uit een relatie of een situatie die toxisch kan worden.”
Voel je je soms gevangen door het succes, door het imago dat je hebt opgebouwd en dat de media je willen blijven opdringen om te verkopen?
“Succes en bekendheid kunnen je natuurlijk onder druk zetten, dat heeft zijn invloed op je dagelijkse leven. Er zijn momenten geweest dat ik me in een hoek gedreven voelde, en dat zal ongetwijfeld nog wel eens voorkomen. Maar daar moet ik me bij neerleggen, ik moet ermee leren leven.”
Ben je als artiest vrij om te doen wat je wilt? Songs zingen die je wilt zingen, en ze aan het publiek voorstellen zoals jij dat wilt?
“Dat is altijd mijn bedoeling geweest. Toen ik begon in de muziek, heb ik mijn eigen label en bedrijf opgezet: ik wilde volledig onafhankelijk zijn, de songs schrijven die ik wilde, de video’s maken die ik wilde, en zeggen wat ik wilde in een interview. Dus ik sta niet onder druk van de muziekindustrie, alleen onder die van de mensen. Uiteindelijk is niemand helemaal vrij, dat is het probleem… Maar je kunt jezelf wel zo vrij mogelijk maken.”
‘Alles kan zo snel veranderen’, zing je in ‘Profite’. Ben je bang dat alles door het minste geringste aan het wankelen kan worden gebracht? En over wat voor ‘minste geringste’ heb je het dan?
“Dat verwijst naar de tijd waarin we leven, die behoorlijk beangstigend is; als je ziet hoe al onze zekerheden door een virus kunnen worden weggevaagd, is dat het beste bewijs dat je nooit weet wat je te wachten staat. Die song is de minst optimistische van de hele plaat, ondanks de titel. Het gaat er eigenlijk over dat we ervan moeten genieten als de dingen wel goed gaan – dat is de boodschap.” (lacht)
Als je zo in de schijnwerper staat als jij kan de kleinste slechte bui, het minste commentaar dat je levert, enorme proporties aannemen.
“Sinds ik drie miljoen Instagramvolgers heb, ben ik inderdaad een stuk voorzichtiger geworden. Maar ik ben nogal een redelijk iemand: ik reageer zelden impulsief, anders zou ik het moeilijker hebben. Want als je
impulsief bent, zeg je soms dingen waarvan je de draagwijdte niet inschat. Gelukkig denk ik eerst na voor ik iets zeg.”
In ‘Taxi’ zeg je ‘dat je je mond niet kunt houden over je privéleven’ en dat je ‘jezelf dat kwalijk neemt’.
“Ook dat is kiezen voor vrijheid: ik voel me vrij om te vertellen wat ik wil, binnen limieten die ik mezelf opleg, of dat nu in mijn songs is of in de documentaire (op Netflix, red.). Ik heb altijd de behoefte gehad om te schrijven, want op die manier kan ik mijn emoties kwijt. Maar dat wil niet zeggen dat ik alles aan de grote klok hang, de rest moeten de mensen zelf maar invullen.”
Jij bent gegroeid via je schrijven, muziek en zingen. Welke raad zou je andere mensen geven die naar je luisteren en die nog op zoek zijn naar zichzelf? Je bent een rolmodel geworden voor veel jongeren.
“Ik heb het volste vertrouwen in de jongeren van nu. De tieners van 2021 zijn zo open, zo ongekunsteld. Dat vind ik geruststellend. Toen ik in de muziek begon, droeg ik een feministisch T-shirt met een tekst tegen het patriarchaat terwijl het een onderwerp was waarbij ik me absoluut niet op mijn gemak voelde. Ik heb dat uiteindelijk verwerkt in ‘Balance ton quoi’. Tegenwoordig zijn jonge mensen feministisch zonder dat ze er zelfs maar over hoeven na te denken. Ik heb vertrouwen in de manier waarop ze de toekomst zien, hoe ze met de milieukwestie omspringen, met seksualiteit en racisme … Al die dingen die voor oudere mensen nog een probleem zijn, terwijl jongeren er veel vanzelfsprekender mee omgaan.”
Gaat ‘Pensées positives’ daarover?
“Ja, al heb ik niet de indruk dat ik veel raad te geven heb, integendeel! (lacht) Maar ik geloof wel dat er moed voor nodig is om te groeien. En je moet ook zelfkennis hebben, leren naar jezelf te luisteren en te denken: Oké, wat zijn de dingen waar ik mee worstel, en wie doet me verdriet in mijn leven…”
Ik krijg de indruk dat je met deze tweede plaat dieper wil gaan: in ‘On s’habitue’ heb je het over dood en verlies, in ‘Solo’ over een verbroken relatie, in ‘Mots justes’ over acceptatie, ‘Plus de sens’ gaat over eenzaamheid en ‘Tempête’ over partnergeweld. Je bent duidelijk geëvolueerd van de 20-jarige Angèle die met haar imago speelde op sociale media, tot de Angèle van vandaag die veel introspectiever is.
“Dat klopt, precies daarom staat de song ‘Libre’ tamelijk vooraan op het album. Die draait nog altijd om emancipatie. Al vind ik het leuk om met mijn imago te spelen, ik denk dat ik vroeger wel eens bang was dat ik niet op mijn plek zat. Als je vrouw bent en vrouwelijk, word je minder serieus genomen. Dat beangstigde me. Na het succes van de eerste plaat vond ik dat het tijd werd om mijn vrouwelijkheid zoals ik die zie te benadrukken, en dat heeft niets met kwetsbaarheid te maken. Je moet jezelf gewoontonen zoals je bent, het doet er niet toe hoe. Als je dat doet, sta je sterk.”
Verandert je relatie met andere mensen als je een ster wordt? Kijken ze toch anders naar je?
“Er zijn massa’s mensen wie het absoluut niet kan schelen of iemand bekend is, en anderen die zich daar juist toe aangetrokken voelen. Er gaan bepaalde deuren voor je open en andere deuren sluiten zich. Voor mij is het natuurlijk soms wat moeilijker om naar een feestje te gaan waar ik niemand ken, want iedereen kent mij! Maar ik begin eraan te wennen, en tot nu toe heb ik er niet echt last van gehad. Vergeet niet dat het met mijn ouders al zo was, al is hun bekendheid niet te vergelijken met wat ik meemaak. Met andere woorden; ik heb al snel begrepen dat ik beter mee kan spelen dan me er druk om maken.”
Wat zijn de demonen waarover je zingt in ‘Démons’?
“Er zijn twee soorten demonen: de innerlijke demonen, zoals angst, bezorgdheid, nachtmerries of een persoonlijke crisis. En dan zijn er demonen die van buitenaf komen: mensen die negatieve dingen zeggen, onzin op Twitter, vervelende mensen op straat… Ik heb al snel geleerd dat succes gepaard gaat met een donkere kant, en in de songs heb ik het over het ‘doden’ van de demonen: het is aan mij om te beslissen dat ze me niet kunnen raken. Ik heb heel lang de rol van het lieve meisje gespeeld, want in de naam Angèle zit nu eenmaal iets engelachtigs. Mijn succes heeft dat gecompliceerder gemaakt. Toen heb ik een voorbeeld genomen aan Damso (die te horen is op dit nummer, red.). Hij heeft zijn demonen gedood door te doen waar hij van houdt.”
Vier jaar geleden ging je voor het eerst op tournee om in zijn voorprogramma te spelen. Heeft hij je indertijd nog goede raad gegeven?
“Niet echt, want hij wist zelf niet goed wat hem overkwam. Het was zijn eerste tournee, en ik zat daar als een muisje achter mijn piano te kijken en te bedenken hoe fantastisch alles was. Die tournee was een heel leerrijke periode in mijn leven. Als je elke avond het podium op moet en het publiek nog voor je moet winnen, is dat heel intens.”
Hoe verklaar je je overweldigende succes? Want dat was toch eigenlijk wel onverklaarbaar…
“Absoluut. Toen ‘Brol’ uitkam, zeiden mijn team en ik tegen elkaar: ‘Als het een gouden plaat wordt, trekken we de champagne open’. Uiteindelijk verkocht ik 1 miljoen albums in Frankrijk, een dubbele diamanten plaat dus! Maar zelfs al is dat een feit en al kan ik daarover vertellen, achteraf gezien begrijp ik het nog altijd niet. Echt niet.”
In de documentaire zeg je dat je grote dromen meer met je privéleven te maken hebben dan met je beroep.
“Dat is waar. Ik heb enorm geluk gehad dat ik zo’n succes kende. En al droom ik ervan om dat succes nog eens te herhalen, als het niet gebeurt, vind ik dat niet zo belangrijk meer. Want ik weet nu dat het waardevoller is om omringd te zijn door mensen die je lief zijn, goede keuzes te maken in je leven, op een plek te wonen waar je van houdt, het geluk te hebben van een eigen huis, jezelf echt te leren kennen, je trauma’s te kunnen verwerken … Dat is mijn levensdoel en dat is echt niet zo makkelijk. Lang niet iedereen kan dat bereiken. Succes is een bonus, maar daar heb ik niets aan als ik me niet goed voel in mijn vel. En ik ben van één ding overtuigd: hoe positiever je denkt en hoe meer goed je voor anderen doet, hoe meer je ervoor terugkrijgt.”
LEES OOK: Exclusief interview met Anya Taylor-Joy: "Sinds The Queens Gambit heb ik een dure smaak"
