Elle Fanning is doodsbang voor liften. Jammer genoeg voor haar hebben we afgesproken op het dak van het legendarische Mariott Hotel in Cannes en is haar afkeer voor claustrofobische hokjes niet de enige fobie die ter sprake komt. We moeten het ook even hebben over de gruwelijke gevolgen van narcisme én over het feit dat ze als klein meisje opgroeide in de grote boze schijnwerpers. Al lijkt de frêle actrice op dit exacte moment geen last te hebben van die angsten: de 18-jarige, van top tot teen in felle Gucci outfit gestoken, voorzien van roze eyeliner en glitterdetail op de wang, heeft nog steeds sterretjes in -en onder- de ogen als ze aan de vorige avond denkt: “dit was de coolste nacht van mijn leven!”
Wat er zo cool aan was? Ze stelde aan de zijde van regisseur Nicolas Winding Refn haar nieuwste prent The Neon Demon voor, beklom voor het eerst in haar jonge leven de beruchte trappen van het filmfestival van Cannes én vierde terloops ook even haar eindejaarsbal. “Eigenlijk vond gisterenavond mijn senior prom plaats in Amerika. Mijn beste vriend en ik zouden samen gaan, maar toen kwam Cannes en moest ik hem vertellen dat onze plannen niet konden doorgaan. We waren beiden zo teleurgesteld dat ik hem uiteindelijk mee mocht brengen als date: gisteren vierden we ons eigen eindejaarbal op de rode loper en op de afterparty, het was ongelooflijk.” Toegegeven, best wel cool, ook voor niet-tieners.
Een schoolfeest versus een filmfestival: weinigen komen voor dat dilemma te staan, maar voor iemand als Elle Fanning is het dagelijkse kost. De Amerikaanse was amper twee jaar oud toen ze voor het eerst voor de camera’s stond en kon op haar tiende reeds terugblikken op een rijke filmcarrière. Bovendien kreeg ze vanaf het prille begin met competitie te maken, aangezien De Wereld het (nog steeds) niet kan laten haar te vergelijken met haar oudere zus, de beruchte Dakota Fanning, die eveneens op piepjonge leeftijd het wereldje in rolde. Hoe het voelt om op te groeien in de minuscule schaduw van een formidabele kindster? “Dat valt best mee. Er is weinig sprake van competitie tussen ons en we laten ons oog ook zelden op dezelfde projecten vallen. Bovendien ben ik sterker: ik ben zeker een kop groter en zou het in een gevecht –moest het ooit zo ver komen- altijd van haar winnen.” De carrières van beide zussen vertonen inderdaad veel verschillen: waar Dakota tijdens haar (piep)jonge jaren vooral meedraaide in blockbusters, verscheen de elfachtige Elle eerder in dromerige indierollen. Ze speelde achtereenvolgens een betoverde ballerina, een meisje dat het verlies van haar broer moet verwerken, de dochter van een depressieve Hollywoodster, een actrice met het Tourette syndroom, Doornroosje en een transgender jongetje. Dat ze geen beladen onderwerpen uit de weg gaat, is duidelijk. Ook The Neon Demon, waarin ze haar eerste volwassen rol vertolkt, is niet bepaald lichtvoetig te noemen.
Het ietwat vreemde, magisch mooie kindsterretje van weleer is opgegroeid en zet de stap van sprookjesprinses naar horrorfee. In de film speelt ze Jesse, een 16-jarig weesmeisje dat haar kans in Hollywood waagt als model. Haar betoverende schoonheid katapulteert haar meteen naar de top, maar verteert ook (letterlijk) haar concurrenten. Na een meer dan twee uur durende aaneenrijging van zenuwslopende beelden, wordt Jesse zelf verscheurd (opnieuw: à la lettre!) door de constante drang naar perfectie. Hoewel de kijkers getrakteerd worden op rondvliegende messen en heel veel bloed, ondanks het feit dat er oogbollen over het scherm worden geknikkerd en de grotesk letterlijke interpretatie van het concept “vers vlees in de kuip”, heeft Fanning het niet over een horrorfilm. “Voor mij is het een griezelige toekomstfilm, een waarschuwing voor hoe het zou kunnen aflopen als we blijven volharden in ons uiterlijk vertoon. Ikzelf heb geen Instagram, maar mijn schoolvrienden wel en ik zie hoe ze allerlei apps gebruiken om hun taille slanker te maken, hun huid glanzender, hun haar voller,… Op den duur kom je ze in levende lijve tegen en vind je ze niet mooi meer, lijkt het of de echte versie van hen mismaakt is. Dat is wat deze prent huiveringwekkend maakt: het idee dat schoonheid het allerbelangrijkste is en de realiteit ervoor moet wijken. In die zin is het een echt sprookje zoals de broers Grimm ze optekenden: somber, noodlottig en voorzien van een sterke moraalles. Ik ben trouwens blij met de manier waarop het verhaal eindigt. In het begin van de film ben je dol op Jesse, die als een soort Dorothy in Oz neerstrijkt. Ze is bloedmooi en onschuldig, je wil haar beschermen en uit die brute modewereld halen. Gaandeweg zie je echter een vreselijke verandering en is ze niet langer de schone, maar een monsterlijk beest. Tijdens de opnames wisten we niet hoe het met haar zou aflopen, maar toen de regisseur haar nakende dood aankondigde, was ik meteen verkocht. Prompt stelde ik me de wel erg bizarre vraag hoe ik het beste het loodje zou leggen. Uiteindelijk is het een ‘stervende vis’ moment geworden, haha, ik ben dol op die scène!”
Als je de bloedvergieten, dode meermin en kannibalistische details even vergeet, vertoont het verhaal trouwens veel gelijkenissen met het leven van Fanning zelf. “Ik weet als geen ander hoe het voelt om een kamer binnen te stappen en door tientallen hongerige blikken te worden verslonden. Iedereen wil weten wie de new girl is, je wordt vanuit elke hoek bekeken en geanalyseerd. Elk meisje heeft onzekerheden, maar als je opgroeit in de schijnwerpers worden die uitvergroot en voel je de druk dubbel zo hard. Dat is niet altijd even leuk, maar je leert ermee leven en uiteindelijk houd je er geen rekening meer mee. Ik ben er sterker uit gekomen en in die zin was het een goede leerschool.”
Een jeugd voor het oog van de camera’s biedt trouwens ook voordelen. Door de jaren heen verzamelde de piepjonge Hollywood veteraan een indrukwekkende verzameling filmvaders en -moeders. Zo mocht ze onder andere Naomi Watts, Cate Blanchett, Jennifer Connelly en Felicity Huffman “mama” noemen. Aan vaderskant kan ze Brad Pitt, Joaquin Phoenix, Jeff Bridges en Stephen Dorff van haar lijstje afvinken. Stuk voor stuk grote namen die haar elk op hun manier van levenslessen –de één al wat serieuzer dan de andere- voorzagen. “Jeff (Bridges) leerde me tekenen. Ik was vier jaar oud en tijdens een filmpauze boog hij zich over mijn eerste krabbels. Hij legde me uit dat mensen geen stokjes als benen hadden en toonde me hoe ik ze breder en voller kon tekenen.” Een wijze raad die jaren later gehoor krijgt in The Neon Demon: met griezelig magere stekkebeentjes kom je nergens…! Fanning wordt trouwens voor het eerst nerveus wanneer haar fictieve ouders aan bod komen. “Mijn eigen moeder kende het script en was tijdens het filmen vaak aanwezig op de set, ze zal dus niet geschrokken zijn van het resultaat. Ik ben echter heel benieuwd naar wat Naomi, Cate en co van de film zullen vinden. Kirsten Dunst, die Dakota en ik als onze grote zus beschouwen, was gisteren ook op de première, maar aangezien zij dit jaar in de jury van Cannes zetelt, mocht ze me niet laten blijken wat ze ervan vond. Ik heb nog geprobeerd haar poker face te doorgronden, maar ze was van steen…”
Straks gaan de schijnwerpers uit, vliegt Fannings sprankelende gezichtsglitter de vuilbak in en wordt Cannes’ rode loper alweer voor een jaartje opgeborgen. Waarmee de actrice zich dan zal bezighouden? “Er staat een film met Sofia Coppola op de planning, maar eerst ga ik afstuderen. Vanaf 10 juni ben ik officieel school-af en deze keer ben ik van plan dat wél met mijn klasgenoten te vieren. Ik heb al die jaren op een normale middelbare school gezeten en was daar een doodgewone leerling. Ergens leid ik een dubelleven, maar ik vind het belangrijk ook die nuchtere kant te behouden. Schoolbals, sleepovers, huiswerk, basketbaltraining: het betekent veel voor me. Ik heb de opnames van The Neon Demon trouwens even stopgezet om naar mijn homecoming dance te kunnen gaan. Daarvoor kocht ik met mijn moeder een jurk in een bruidswinkel, net zoals duizenden andere meisjes doen. Die avond was voor mij net zo belangrijk als een rode loper event. Voor mijn moeder was het wel andere koek. Zij was gisteren mee naar de première en begon te huilen toen ik het podium op klom. Zo gênant, ik dacht echt ‘neen mam, alsjeblieft, niet nu, niet hier…!” We zeiden het al, een tiener zoals alle anderen: fan van schoolfuiven en glittermake-up, als de dood voor liften, gênante moeders en bloeddorstige concurrenten.
