“I read the news today, oh boy…” klinkt het met een brommende zangstem bij de man wiens leven voorzien is van een permanente soundtrack –beroepsmisvorming, weet je wel.
Ik ben te gast bij Michel Gaubert, eigenaar van een opgezette gans, een al even morbide flamingo, twee springlevende katten en een muziekcollectie die één kilometer muur en 1000 gigabyte computerruimte in beslag neemt. Teveel van het goede? Niet als je aan de bak komt als illustrateur de son: dit is de man die defilé’s sinds drie decennia van zinderende soundtracks voorziet; het brein achter het 80-koppige Chanel orkest dat het Grand Palais in 2011 op haar grondvesten deed daveren, achter de trance geluiden die de Chinese Muur in 2007 omtoverden tot een mystieke Fendi wereld en achter een eindeloze reeks melodieuze shows van Raf Simons, Dior, Gucci, Roberto Cavalli en co. Lange beschrijving kort: dit is de koning van de modemuziek! Een fashion royal die vandaag trouwens bijzonder slecht gezind is –al doet dat niets af aan zijn vriendelijke onthaal. Ik krijg in zijn imposante eetkamer een kopje thee voorgeschoteld en een gigantische Britse Korthaar in de schoot geworpen, terwijl hij nostalgisch een Beatles hit neuriet. De kasten rondom ons zitten volgestouwd met excentrieke vondsten: robots, poppen, erotische platen, stokoude magazines, een rugbybal met Chanel logo en ingekaderde vuile woordjes. De rustige sfeer in huis kan niet harder contrasteren met het Instagram account waarop hij sinds vierentwintig uur moord en brand schreeuwt. Het is 10 november 2016 en Donald Trump werd in een historische wending van het lot verkozen tot president van de Verenigde Staten. Nieuws dat Gaubert allesbehalve harmonieus stemt en dat zullen zijn ruim tweehonderdduizend volgers geweten hebben. Dubbelzinnige haartooien, middelvingers en met rieken zwaaiende boeren in bondage pakjes: de manier waarop hij de oranje man met plaatjes te lijf gaat, zorgt voor rode oortjes! Het is ook de reden waarom A Day In The Life van The Beatles vandaag door zijn hoofd schalt. Oh boy… maar wel typisch Gaubert, die zijn stem al decennialang luid en duidelijk laat horen in nachtclubs, op catwalks en op social media.
Voor hij zichzelf ergens halfweg de jaren tachtig tot sound designer bombardeerde, deed hij le tout Paris swingen als resident DJ van Le Palace, een club die naar eigen zeggen de legendarische New Yorkse Studio54 deed verbleken. Iconen als Thierry Mugler, Jerry Hall, Karl Lagerfeld, Prince, Grace Jones en Kenzo Takada gingen los op “zijn”, naar een schaatsbaan gemodeleerde dansvloer en wakkerden met hun discolooks zijn passie voor mode aan. “Ik heb altijd een hart voor mode gehad en eigenlijk verwondert het me absoluut niet dat ik deze wereld in ben gerold. Dat is trouwens het geval voor veel muziekliefhebbers: artiesten hebben een aparte kledingstijl die voor een groot deel hun kunst uitdrukt. Ik was graag zelf ontwerper geworden, maar heb daar het talent niet voor: zet me voor een naaimachine en het gaat mis. Een draaitafel daarentegen…” Een talent dat al snel door één discoganger in het bijzonder, een zekere Karl Lagerfeld, werd opgepikt: “Ik kende Karl van in de club, we deelden een niet te stillen muziekhonger en dat bracht hem ertoe mij in het holst van de nacht te contacteren -nachtraven onder elkaar. Hij had een probleempje, zo bleek. Zijn opkomende show kon wel wat muzikale opluistering gebruiken en misschien kon ik -nu ik toch wakker was- dat doen? Klein detail: de show zou al de volgende ochtend plaatsvinden.” Een absurd telefoontje dat de start van Gauberts bijzondere carrière betekende.
Vandaag mag hij zich de eerste en meest succesvolle sound designer van de modewereld noemen. Zijn jarenlange samenwerking met Lagerfeld neemt legendarische proporties aan en, ook al relativeert hij zijn rol maar al te graag –“Je bidouille…”- gaan designers tot extremen om één van zijn mixtapes te bemachtigen. Duizenden modellen marcheren elk seizoen op de tonen van zijn genie, maar zelf zal je hem zelden in de schijnwerpers zien staan. “Het liefst volg ik de show vanuit de coulissen: ik hoor niet thuis in de zaal, die vind ik te verwarrend.” Waaraan de man met het karakteristieke ronde brilletje dan merkt of zijn muziek aanslaat? “Het staat niet op de gezichten geschreven, maar met de jaren leer je een goedkeurende vibe herkennen. Mijn job draait grotendeels om het creëren van een sfeer: de zaal melancholisch maken, doen schrikken, opbeuren of tot denken aanzetten. Daarom doe ik het ook zo graag: het is veel moeilijker om een gezeten toeschouwer om tien uur ’s morgens mee te krijgen dan een uitgelaten, dronken publiek in een club.” Zijn tracks sprokkelt hij soms op één nacht tijd bijeen–“geen uitzondering en ook geen probleem voor mij”-, soms op zes maanden tijd. “Zo ben ik in februari naar Cuba gereisd om live artiesten te selecteren voor de Chanel resort show in mei. Ik trek wel vaker op inspiratiereis, naar Schotland, Dubai of een andere melodieuze uithoek van deze wereld. De echte uitdaging is niet de tijdsdruk, wel te vatten wat een ontwerper bedoelt als hij of zij bijvoorbeeld ‘blauwe muziek’ bestelt. ‘Blauw’ kan zoveel dingen betekenen: voor Sonia Rykiel klonk het als Paul Mauriat, terwijl Phoebe Philo Isaac Hayes hoort. Hoe ik uiteindelijk één nummer selecteer? Puur op gevoel eigenlijk. Ik ben me wel degelijk bewust van de rol die ik op dat moment speel: de modeweken kunnen op een gigantisch publiek rekenen en zo’n stunt kan een carrière echt maken of kraken.” Zo maakte de wereld in mei kennis met het Frans-Cubaanse duo Ibeyi, dat de looks van Chanel Resort 2017 “af” maakte met opzwepende beats in de voormalige slaventaal Yoruba.
Terwijl Gaubert over zijn afkeer voor cafeïne en voorliefde voor electromuziek vertelt, gidst hij me langs Chantal De Opgezette Gans –“vernoemd naar mijn boekhoudster” en Yvette De Opgezette Flamingo –“ter ere van een dierbare vriendin”- naar zijn ondergrondse studio. Hier wordt meteen duidelijk hoe groot de omvang van zijn werk is: duizenden, zoniet tienduizenden platen zover het oog reikt. En dan is eigenijk maar show: “Ik bewaar al mijn werk digitaal. Mijn echte schat, de IPod van mijn leven, is een kleine computer van 500 gigabyte. Die gaat overal mee! En als ik die kwijtraak, heb ik nog steeds een exacte reservekopie. Ik heb in mijn leven al duizenden soundtracks samengesteld: als je alles aaneenrijgt, kan je een goede zeven jaar lang muziek beluisteren. Ook Belgische artiesten raken geregeld in de beruchte computer verzeild. Zo selecteerde hij Selah Sue in 2011 voor de soundtrack van Mango’s wintershow, nog geen jaar later klonken de karakteristieke hese tonen van onze landgenote in de campagne van Yves Saint Laurents Manifesto parfum én mocht ze meetouren met de Britse ster Ed Sheeran. Iets met deuren en die openen…
Zijn er muziekgewijs ook trends in de modewereld? “Zeker: designers vragen unaniem vrolijke tonen. Ik zou het SS17 seizoen zelfs samenvatten in één hysterisch blije song, I Feel Love! Noem het optimisme of escapisme, maar hoe grijzer dat verdomde nieuwsbulletin kleurt, hoe kleurrijker de catwalks klinken. Dat moet wel: waar gaat de wereld naartoe als we bovenop de trieste sfeer nog eens de la musique chiante zouden draaien?” Gauberts slechts humeur haalt hem in en prompt moet ik opnieuw aan de digitale brandhaard die zijn Instagram account is, denken. Zelf licht hij helemaal op wanneer ik hem ernaar vraag. “Instagram is leuk, het is voor mij een echte hobby, mijn versie van borduren!” Als hij zijn gal niet over een zekere oranje medemens spuwt, vormt zijn pagina trouwens een schat aan inside jokes. Van obscure filmpassages via bebrilde schapen tot een fototoestel uit appelsienen: je krijgt er op het eerste zicht kop noch staart aan, maar dat verhindert duizenden volgers niet om elke dag hun portie absurditeit op @MichelGaubert te komen opsnuiven. “Ik doe maar wat en post banale dingen, waar echter altijd culturele verwijzingen in verborgen zitten. Eigenlijk vind ik het leuk om mensen iets bij te brengen en tot denken aan te zetten, of dat nu via social media of via mijn muziek gebeurt.” Borduren met kennis dus, daar zit in tijden van oranje bullebakken en hallucinante leugens muziek in!
(Beeld: Eva Vlonk)
