Ze huilt ongegeneerd front row, smokkelt sterk geurende zakjes chips binnen op modeshows, verkondigt haar obsessie voor The Bachelor overal waar ze komt en maakte van rommelige shoefies op de achterbank van een taxi haar signature #evachenpose. Maak kennis met Eva Chen: streetstyle ster, zelfverklaarde “hysterical sock mom”, Instagrams allereerste Fashion Director én de vrouw die wereldwijd als de digitale tegenhanger van Anna Wintour wordt beschouwd. We zien die laatste niet meteen make-uploze selfies van haar autozieke gelaat posten tussen twee shows, maar zo gaat dat er anno 2018 nu eenmaal aan toe. Of hoe social media alle codes van de ooit zo elitaire modewereld op hun kop hebben gezet.
Een ontmoeting met Eva Chen regelen, blijkt belachelijk gemakkelijk en ontzettend ingewikkeld tegelijk. “Of ik bij haar op de thee mag?” probeer ik hoopvol in een persoonlijk bericht aan Instagrams leading lady, waarop ik binnen de vijf minuten “ja natuurlijk, hartje emoji, smiley emoji, vuurwerk emoji,” binnenkrijg. Biep biep. Minder vlot is dan weer de kafkaiaanse route richting onze babbel, een kruistocht langs de verschillende departementen van Instagram, langs assistenten en de stagiaires van de assistenten van de assistenten. De omvang van het bedrijf wordt me pijnlijk duidelijk naarmate mijn mailverkeer titanische proporties aanneemt, maar uiteindelijk eindigen we dan toch op de bank van het statige George V hotel in Parijs, haar hoofdkwartier tijdens de modeweek. Van Chen zelf valt er geen spoor te bekennen –ze zit vast in een vergadering, zo laat assistent-van-assistent me weten. Een snelle blik op haar Insta Stories leert me dan weer dat ze een kilometer verderop in een ander Parijs paleis zit te dollen met Gigi Hadid –ze proberen een deelneemster van de Amerikaanse Bachelor zo ver te krijgen hun vriendschapsverzoeken te aanvaarden op Instagram. “Dat was een intense vergadering,” legt ze met een onschuldige blik in de ogen uit wanneer ze dan eindelijk toch in de zetel naast me neerploft. Je zou kwaad willen worden en haar een overdosis diva-allures verwijten, maar het is onmogelijk ruzie te zoeken met de vrolijke Chen. “Laten we onze tijd nemen,” klinkt het en daarmee breekt ze al meteen met dé fashion week traditie van altijd gehaast, bedrukt en gestresseerd te zijn. Bang!
Nochtans heeft deze speelvogel er wel degelijk een bloedserieuze carrière op zitten. Tien jaar lang beklom de protégé van Anna Wintour de Amerikaanse medialadder met een opmerkelijke behendigheid. Ze werkte zich op in de rangen van Harper’s Bazaar, Elle US, Teen Vogue en Lucky Magazine. Bij dat laatste haalde ze zelfs de post van hoofdredactrice, waardoor ze de jongste vrouw ooit werd die zo’n functie bekleedde, maar na een tijdje bleek het vuur van de klassieke media voor haar uitgeblust. Het is op dat moment dat Instagram kwam aankloppen en sindsdien mag ze zichzelf “director of fashion partnerships” noemen. Wat haar job dan precies inhoudt? “Ik help de fashion community –of dat nu modellen, designers, historische modehuizen, journalisten of influencers zijn- hun verhaal beter te brengen op Instagram. Ik bedenk strategieën, stel creatieve oplossingen voor en bekijk welke tools hen het leven gemakkelijker zouden maken. In die zin werk ik nog steeds een beetje als hoofdredacteur: ik leer de miljoenen contributors op Instagram betere content maken. Anderzijds vertaal ik de (technische) noden van de modewereld ook naar het bedrijf zelf: zo was ik degene die bij de lancering van Insta Stories hamerde op het belang van gezichtsfilters –modemensen willen nu eenmaal de juiste belichting … Het is mijn job me af te vragen hoe een designer of een model Instagram zou willen gebruiken en hoe we dat kunnen vergemakkelijken.” Is de mode-industrie dan zo belangrijk voor Instagram? Toch wel, als je beseft dat een goede 143 van de 800 miljoen maandelijkse bezoekers er hun beauty en fashion heil komen zoeken.
"Een sterke aanwezigheid op Instagram kan dromen waarmaken, ik wil daarbij helpen."
Wat Chen op de modeweken zoekt, buiten een connectie teweeg brengen tussen ’s werelds meest gevierde model en The Bachelor? “Voor mij is dit dé uitgelezen kans om al mijn contacten te ontmoeten. Mensen van over de hele wereld zijn hier die ik normaal enkel via Direct Message kan spreken, maar ik nu in levenden lijve kan ontmoeten. Mijn team en ik zijn altijd op zoek naar jong talent en een manier om die een duwtje in de rug te geven. Ik heb mensen die specifiek op zoek gaan naar make-up artists, naar hair stylists, naar activisten en nog anderen naar beloftevolle labels. Zo heb ik bijvoorbeeld het Deense merk Saks Pott leren kennen, ze maken waanzinnige mantels, en heb ik hun creatief team hier in Parijs uitgenodigd voor een gesprek. Een groot deel van mijn job is het opsporen van deze ‘verborgen’ kleintjes” en hen een stem te geven.” Ik wil weten hoe die zogenaamde kleintjes hun stem kunnen laten horen tussen al het kabaal dat op Instagram heerst? “Het aller-belangrijkste, en knoop dit goed in de oren, is authentiek zijn; je eigen invalshoek te vinden en daar ook trouw aan vasthouden. Heb je een hele droge humor? Laat maar horen! Zie je het leven door een poëtische bril? Laat je gaan! Ikzelf ben heel ironisch en lach graag met het leven, ik denk dat mijn 500,000 volgers eerder daarvoor dan voor mijn persoonlijke stijl op mijn feed komen. Het is trouwens niet omdat je in de mode zit, dat je enkel en alleen kleren moet posten. Ik smijt Instagram vol met mijn boekentips, recepten, leuke en minder leuke momenten met de kids en huishoudelijke drama’s. Ik denk persoonlijk niet te lang na over de perfectie van wat ik post: als mensen op zoek gaan naar prachtig gecureerde beelden, kunnen ze een koffietafelboek kopen. Heb je soms de indruk dat je iemand persoonlijk kent door hem of haar te volgen? Dat is hét teken dat hij goed bezig is!“
"We hebben het ondertussen wel gehad met die perfecte avocado toast…"
Een visie die haaks staat op de duizenden begerenswaardige feeds van influencers die hun perfect afgetrainde lijven tussen inflatable flamingo’s laten drijven en wiens instaperfect ontbijt van romige koffies en pastelkeurige scones even afgelikt zijn als de marmeren vloeren van Buckingham Palace. Dat is trouwens de reden voor heel wat kritiek op Instagram: mensen verwijten het medium een droomwereld te verkopen en onrealistische idealen te promoten. Een blik op het perfect gecureerde plakbord van de gemiddelde influencer en je zit meteen met een complex van formaat over je eigen, grijze leventje. “Eerlijk? Dat is voor mij dé allergrootste afknapper online en gelukkig delen steeds meer mensen die mening. Je breekt zo door die perfecte bubbel heen, niémand kan echt zo leven. Sinds de kleine twee jaar dat ik bij Instagram werk, merk ik trouwens een positieve evolutie weg van dat gepolijste. We blijven graag kijken naar vrouwen in mooie kleren, maar ze moeten wel iets te vertellen hebben. Kijk naar de Man Repeller: wat ze draagt is fantastisch, maar het draait bij haar meer om de manier waarop ze het draagt en de wijze waarop ze zich uitdrukt. Ik herken me niet in de zoveelste #followme pose, maar ben wel oprecht fier om deel uit te maken van het Insta verhaal wanneer een Ashley Graham of Winnie Harlow hun account gebruiken om een boodschap van body-positivity uit te dragen. Die drang naar authenticiteit verklaart trouwens het grote succes van insta stories: die verdwijnen toch naar een tijdje, dus mensen smijten er om het even wat op, een nietszeggende greep uit hun dagelijkse leven en dat slaat aan.”
"Instagram draait om het vinden van rolmodellen, géén topmodellen."
“Ik denk dat de grote aantrekkingskracht van Instagram dat gemeenschapsgevoel is: het feit dat je je niet langer geïsoleerd hoeft te voelen en in contact komt met anderen die er zoals jou uitzien, zoals jou denken of eenzelfde verhaal delen. Van de 800 miljoen gebruikers ziet slechts een heel kein procentje eruit als Gigi of Kendall, de rest zitten in een rolstoel, hebben een huidaandoening, worstelen met hun gewicht, vinden hun tanden niet mooi, etc. Je vindt anderen met wie je iets gemeen hebt en bepaalt je eigen standaarden, mooi toch? In die zin beïnvloedt het netwerk ook de modewereld: vroeger zou een designer nooit een model casten omwille van haar achtergrond of juist omdàt ze niet aan de zogenaamde schoonheidsnormen voldoet, tegenwoordig is er een constructieve discussie die dat aanmoedigt. Toen ik opgroeide, stond er gewoonweg géén Aziatisch model op de catwalk, tegenwoordig gaat het al een stuk beter.” Dat brengt ons ook bij dé grote kracht van Instagram: het eist een grotere transparantie en dus ook verantwoordelijkheidsgevoel van haar gebruikers. “Modehuizen kunnen niet zomaar een beledigende daad stellen, maar worden er meteen keihard voor geconfronteerd door hun duizenden volgers. Het kan ook inspireren, een klein voorbeeld: ik was persoonlijk erg aangedaan door de recente schietpartij in een Amerikaanse school en besloot geld te donneren aan een organisatie die ijvert voor gun control. Diezelfde dag vond Gucci’s nu al legendarische show met onthoofde modellen plaats. Eén plus één is twee, en dus heb ik mijn volgers aan de hand van de hashtag #gucciheadchallenge uitgedaagd ook zo’n onthoofde foto te nemen. Per gedeelde foto zou ik één dollar aan dat doel doneren, na twee dagen mocht ik al 1000 dollar ophoesten! Ik heb de actie toen stopgezet, want ja ik moet ook nog twee kinderen voeden… Toeval of niet, ’s anderendaags maakte Gucci zelf plots bekend een half miljoen dollar te doneren. Een link met de Insta challenge? Ik geloof graag van wel!”
Wij denken “ah cool, een referentie naar het eighties werk van Helmut Newton”, maar ergens anders op de wereld denkt een 13-jarig jongetje “aaaaaargh: TEPELS!!!”
Veel getuigenissen dus van Instagram als een constructief platform van verandering, maar toch oogst het netwerk ook tonnen kritiek omwille van haar censuur. Zo is er de beruchte ban op tepels: de #freethenipple beweging wil ze loskoppelen van seksuele connotaties en ze uit hun harnas bevrijden, maar Instagram lijkt het stukje huid de oorlog te hebben verklaard en bande in het verleden meer dan één grote naam omwille van naakte bustes -@badgalriri op kop. Quid? “Als je het zo stelt, klinkt het inderdaad monsterlijk, maar je moet beseffen dat we niet de enige Instagram gebruikers zijn. Er zijn miljoenen sterke mannen en vrouwen op actief die op een beheerste manier naar een tepel kunnen kijken, maar wat met de gigantische gemeenschap jonge kinderen, of gebruikers in het Midden-Oosten die daar wél aanstoot aan nemen? De fashion community is gigantisch en belangrijk, maar we zijn niet alleen. Er zijn andere bevolkingsgroepen en interessevelden die al dan niet beschermd moeten worden. We hebben trouwens speciale hashtags om topics als borstvoeding of –amputatie bespreekbaar te maken, dus het is niet dat Instagram er per definitie tegen is.”
"Ik wil iedereen gewoon sokken aandoen"
Chen is ondertussen ook een vaste gast op streetstyle blogs en trendrapporten, ik wil weten wat een ironische ziel als zij denkt tijdens het hele streetstyle circus. “Wel, vandaag was een uitzonderlijk koude dag en er liepen overal mensen met open schoenen! Sorry, maar dan wordt de moeder in mij wakker en wil ik iedereen gewoon warme wollen kousen toestoppen. Ik denk dat ik volgend seizoen trouwens Instagram kousen uitbreng…. Begrijp me echter niet verkeerd: ik ben dol op streetstyle, op het echte kantje van vrouwen op weg naar hun werk of een show en naar de interessante mix van labels die ze daarbij dragen. Leandra Medine, Yasmine Sewell, Susie Bubble en Olivia Palermo zijn bijvoorbeeld vrouwen die me inspireren, en zelfs probeer ik zoveel mogelijk onafhankelijke merken te dragen om die zo wat visibiliteit te geven. Zo heb ik vandaag een jas van Nanushka aan, zoek dat maar eens op! Wat ik verder nog zoal denk wanneer iemand mij fotografeert? Hetzelfde als alle anderen: zit er niets tussen mijn tanden? Wat als ik omval? Ik heb ooit een hele dag op New York Fashion Week lopen poseren met een gigantische sticker op mijn billen: die had mijn dochter daar stiekem geplakt en ik maar lachen naar de fotografen…”
"Zoek de toerist met de mooiste camera"
“Zal ik je trouwens wat vertellen? De allergrootste influencers zijn zelf ook van het ‘doe maar normaal’ principe en laten hun #ootd foto’s gewoon door toevallige passanten maken. Chiara Ferragni bijvoorbeeld, vraagt dat altijd aan haar Über chauffeur: het is zelfs een grapje binnen het wereld, die Chiara en haar chauffeurs… Aimee Song kan er ook wat van trouwens. Het is natuurlijk wel mooi meegenomen dat die twee er altijd fantastisch uitzien, maar ik zweer dat ook gewone stervelingen zoals jij en ik een mooi plaatje kunnen maken. Hou gewoon rekening met enkele tips: zorg dat de belichting flatterend is –dit is een beetje gênant, maar ik loop rond met een Lumee lampje op mijn telefoon. Verder ga ik altijd op Japanse toeristen af en stel ik voor een foto van hen te nemen. De prijs die ze daarvoor betalen is loodzwaar, haha: zij moeten er daarna duizend van mij nemen: eerst een profiel, dan een volledige outfit, dan enkel mijn schoenen, enzovoort. Bijkomende tip: kies daarbij de toerist met de mooiste camera, dat betekent dat die meestal wel wat van fotografie weet…”
"De modeweken zijn Hunger Games"
Een laatste tip om het modecircus instawaardig te overleven? "Eet wanneer je daar de kans voor krijgt, je weet immers niet wanneer er nog eens voedsel in je buurt zal zijn... Haha ik ben serieus: de agenda kan zo hectisch worden dat je gewoon geen tijd vindt voor een maaltijd, fashion weeks zijn echt Hunger Games. Ik zat ooit met een zak onion rings op de eerste rij en dat werd me niet in dank afgenomen -blame it on the smell- maar dat ontmoedigt me niet om steeds eten in mijn tas te hebben. Het zal wel iets met mijn Aziatische roots te maken hebben, kijk vandaag is dat een appelsien -ik had ook een sandwich bij, maar die heb ik net na de Chloe show opgegeten...
