Adil El Arbi en Bilall Fallah, regisseurs van de Belgische film "Black" hapten toe voor een kort interview over de release van hun kersverse film op het grote doek.
Jullie waren nog volop aan het studeren toen jullie aan dit project begonnen. Hoe maak je een film als deze achter de schoolbanken?
Klopt, wij moesten onze studie Film (aan Sint Lucas nvdr.) nog afronden. Deze studiekeuze was vrij evident omdat we beiden grote fans van film, vooral het werk van Scorsese en Spike Lee sprak ons aan. Het is altijd een droom geweest om zo succesvolle films als die van hen te maken.
Hoe vlot verliep jullie parcours?
Op de middelbare school werden we verplicht om de boeken Black en Back van Dirk Bracke te lezen en we kregen enorm zin om dat verhaal te verfilmen, om er onze eigen Scorsese en Spike Lee-versie van te maken. De film Black is dan ook gebaseerd op die twee werken. We smeekten Bracke of we zijn boeken mochten verfilmen maar kennelijk was er al iemand bezig met dat project. We gaven de moed niet op en vroegen de regisseur en de scenarist of we niet gewoon deel mochten uitmaken van de film, al wilden we het project stiekem gewoon voor onszelf houden. (grinnnikt). Een tijdje later sleepten we met onze kortfilms prijzen in de wacht en dat overtuigde de filmdirecteur om ons de film toe te vertrouwen. Echt waar, een magisch geschenk! Het hele project nam bijna zeven jaar in beslag. We moesten eerst nog afstuderen, onderhandelen en ons werk blijven optimaliseren.
Black wordt verteld vanuit het standpunt van een vrouw. Hoe slagen twee mannen er in een krachtig perspectief van een meisje uit te drukken?
Onze eerste langspeelfilm Image (2014) wordt ook verteld vanuit vrouwelijk perspectief. Deze invalshoek biedt meer mogelijkheden om personages te creëren die ver van ons staan. Dit maakt de film net rijk en origineel. In films over gangs en bendes worden vrouwen maar al te vaak over het hoofd gezien en herleid tot figuranten. Een vrouwelijk hoofdpersonage is interessant en dat was ook het eerste wat ons aantrok in het boek van Bracke. Het is geen "Romeo en Julia in de getto"-verhaal maar eerder "Julia in de achtergestelde buurten". We wilden de gevolgen van onze machocultuur in kaart brengen via een vrouwelijke blik.
Dirk Bracke schreef Black en Back dus ook vanuit vrouwelijk standpunt. Het is steeds Zij die vertelt, het zijn hààr gedachten. Dit heeft ons geholpen om het script te schrijven. We spraken veel met meisjes die verbonden zijn met het milieu van stedelijke bendes. Tot slot hielp Martha (de actrice die de rol van Mavela vertolkt, nvdr.) ons met de laatste kanttekeningen van haar karakter. Wij weten niets van vrouwen, voor advies waren we dus aangewezen op onze actrices en vrouwen in het team.
Jullie film werd door critici beschreven als extreem gewelddadig, zoals veel Amerikaanse films. Weerspiegelt het geweld de realiteit van de stad?
Het is een actiefilm, daarom dat het waarschijnlijk bestempeld wordt als een "Amerikaanse" film. Vaak is de actie gewelddadig maar wanneer je een film maakt over straatbendes moet je dat geweld ook laten zien, want het bestaat echt. Het was ook geen optie om het geweld af te zwakken, dan zouden jongeren de cinemazaal verlaten met het gevoel van "wauw, zo cool in een bende zitten". We wilden de verschrikkingen van de stedelijke bendes tonen. Het geweld in een Amerikaanse actiefilm ontgaat ons sneller omdat het zo ver van ons bed lijkt. Deze film grijpt iedereen naar de keel omdat hij zich zo dichtbij afspeelt. Het choqueert.
In de realiteit wordt nauwelijks gerept over het geweld tussen straatbendes. Dat komt omdat slachtoffers van straatbendes meestal de (ex-)leden zelf zijn. Het zijn criminelen en misdadigers die met elkaar in de clinch gaan of elkaar doden, en dat kan niemand wat schelen. Vandaar dat dit geweld niet erkend of begrepen wordt. Ik denk dat heel wat mensen ervan opkijken dat dit zich werkelijk in Brussel gebeurt.
Maar er is ook een belangrijke keerzijde, er is niet louter en alleen geweld in de film. Het is een liefdesverhaal, een universeel Shakespeare thema. De twee hoofdrolspelers willen de bende verlaten, ze hebben goede bedoelinge. Een boeiend thema - het sprak ook producers in Hollywood aan! De film toont twee mensen die gelukkig willen zijn, maar daar niet in slagen door hun omgeving.
Waarom kozen jullie juist Brussel als locatie?
We wilden Brussel tonen zoals Scorsese en Spike Lee doen met New York. In hun films maakt de stad deel uit van de cast en is het een personage an sich. We filmden Brussel zoals de stad nooit eerder in beeld werd gebracht. Vooral vervallen buurten spreken snel voor zich - ze zijn visueel zeer rijk - de camera deed al het werk!
Een goede raad aan jonge regisseurs?
"Celui qui réussit, c’est celui qui tient bon". Iedereen kan slagen, zolang je maar goed in je schoenen staat.
Black loopt nu in de zalen
via Elle Belgique
